MEION - 7: Σεπτέμβριος 1986

Σαφώς καλύτεροι με τούτο εδώ το τεύχος. Βοηθάει και το εξώφυλλο του Frank Frazetta που δίνει το καθόλου αξιοπρεπές και κάθε άλλο παρά διανοουμενίστικο στίγμα του περιοδικού. Συχνά αναρωτιέμαι αν τούτη εδώ η παραφωνία στο συντονισμένο μουρμουρητό μιας αποκοιμισμένης --ίσως κι απολιθωμένης-- επαρχιακής και εξόχως αναχρονιστικής κοινωνίας είχε κανένα νόημα. Η απάντηση που παίρνω (από τον εαυτό μου) είναι πάντα αρνητική. Ότι και να γίνει θα συνεχίσουμε να αναπολούμε τις δόξες του παρελθόντος, να εορτάζουμε την ένωση με την μητριά Ελλάδα κι όταν βγαίνουμε παρέες να κάθονται οι γυναίκες από τη μια μεριά του τραπεζιού, όλες μαζί, και οι άντρες από την άλλη, όλοι μαζί. Μπα...

 

 Και να το ένθετο σημείωμα υπενθύμιση για συνδρομή:

ΜΕΙΟΝ - 6: Αύγουστος 1986

Κάνουμε κάποιες μικρές τεχνικές προόδους και σιγά-σιγά το περιοδικό παίρνει τη μορφή με την οποία θα γίνει γνωστό αργότερα. Καθιερώνεται το κεντρικό δισέλιδο του Πάνου Περιστέρη, του "Διευθυντή" καθώς και ο "γυμνασιακού επιπέδου" σχολιασμός της ντόπιας επικαιρότητας στο In Corfu. Τα εξώφυλλα συνεχίζουν να χρωματίζονται κατά ένα ποσοστό με το χέρι.

MEION - 5: Ιούλιος 1986

Κάπως καλύτερο από τεχνική άποψη αυτό το τεύχος, αλλά ακόμα υπάρχουν προβλήματα με τα φιλμ που έχουν σαν συνέπεια την κακή εκτύπωση μερικών σελίδων. Σε τούτη εδώ την ψηφιακή μεταφορά προσπάθησα να διορθώσω ότι μπορούσα, ξαναγράφοντας και μερικά κείμενα που δεν διαβάζονταν καθόσον οι χαρακτήρες είχαν σπάσει ή είχαν βγει πολύ αχνοί. Επίσης ανέβασα την ανάλυση ώστε να κάνω την ανάγνωση πιο άνετη. Η διαφορά είναι εμφανής --φευ, αυτό έχει συνέπειες και στο μέγεθος του αρχείου.

Στο τεύχος αυτό υπάρχει και μια συνέντευξη της Σπεράντζας Βρανά που είχε πάρει τότε ο δαιμόνιος Θάνος Μιχαλάς. Κανονικά, δεδομένων των αντίξοων συνθηκών, το καθόλου σοβαρό  αυτό περιοδικό θα έπρεπε να είχε ήδη κλείσει, έλα όμως που το διασκεδάζαμε --οπότε ποντίγιο στο ποντίγιο και Λιθογράφου-Φάντασμα επιτρέποντος εξακολουθούσαμε να βγαίνουμε (προς μεγάλη απογοήτευση των σοβαρών της εντοπίας Διανόησης που εκνευρίζονταν με το "γυμνασιακού επιπέδου πνεύμα" μας).