Περιοδικό Τέχνης κι Ευγενών Αισθημάτων

Γεωγραφικές συντεταγμένες: 39.6667° Βόρεια, 19.7500° Ανατολικά. Κέρκυρα.

Χρονολογία (σ' αυτό εδώ το παράλληλο σύμπαν): 1986.

Μια παρέα φίλων, που σκέφτονταν λίγο πιο διαφορετικά από τους άλλους, αποφάσισαν να εκδώσουν ένα περιοδικό. Όχι, δεν ήταν μία ακόμη «πολιτιστική» προσπάθεια, ούτε «ένα πετραδάκι» στο κουλτουραλιστικό γίγνεσθαι του τόπου. Απλά ήθελαν αυτοί οι άνθρωποι να πουν μερικά πράγματα έτσι όπως ήταν στην πραγματικότητα κι όχι όπως επιτηδείως παρουσιάζονταν. Να στηλιτεύσουν τα κακώς έχοντα; Καθόλου. Να δείξουν τους ένοιαζε την απελπιστική γυμνότητα και την αβυσσαλέα οπισθοδρόμηση αυτού που η επαρχιακή νοοτροπία θεωρούσε «πνευματικότητα». Τη δήθεν «διανόηση» θέλαν να κοροϊδέψουν, να ξορκίσουν τη μούχλα που σκέπαζε τα πάντα και να φωνάξουν «ρε, σεις... ο βασιλιάς είναι ξεβράκωτος»! Για να το διορθώσουν; Όχι. Δεν είχαν ούτε τα μέσα ούτε τις αυταπάτες που απαιτούνται για ένα τέτοιο εγχείρημα. Απλά, να το δείξουν, να αφαιρέσουν τη δικαιολογία του «δεν ήξερα» κι από κει και πέρα ήταν δουλειά του καθενός να δεχτεί ή να μη δεχτεί να παίξει σ' αυτό το στημένο έργο κι αν φιλοτιμιόταν να διορθώσει λίγο και το σενάριο, σε ότι τουλάχιστον τον αφορούσε.

Πολιτική θέση; Καμία. Είχαν όλοι τους καταλάβει πού πήγαινε η δουλειά. 1986 λέμε. Όλα τα σημάδια ήταν από πολύ καιρό τώρα ορατά. Η παρέα είχε καταλάβει, από ένστικτο, πως οι «ταγοί» έπαιζαν σ' ένα στημένο παιχνίδι --εν γνώσει τους. Γι' αυτό και θέλησαν να μείνουν μακριά από το τραπέζι αυτό με τη σημαδεμένη τράπουλα.

Το περιοδικό ονομάστηκε, δια βοής, «ΜΕΙΟΝ». Ανασκουμπώθηκαν και στρώθηκαν στη δουλειά.

Τα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους τότε πενιχρά (ακόμα και για τα μέτρα της εποχής εκείνης). Μια γραφομηχανή, κάτι ραπιντογράφοι, μερικά φύλλα ριζόχαρτο, κάτι ταλαιπωρημένοι χάρακες, λετρασέτ παλιοκαιρισμένα και... φυσικά... ο Τυπογράφος Φάντασμα!

Ο Σπύρος Μουρμούρης, ήταν μακράν, ο καλύτερος τυπογράφος της Κέρκυρας. Την τέχνη του την είχε μάθει στην Ολλανδία –the hard way. Όμως ήταν κι ο πιο δύσκολος να τον πετύχεις. Ποιος Ροκαμβόλ και ποιος Αρσέν Λουπέν! Μουρμούρης! Εξαφανιζόταν –στην πιο κρίσιμη στιγμή-- και δεν τον εύρισκε ούτε η Ιντερπόλ! Μετά, ξαφνικά επανεμφανιζόταν με κείνο το αμίμητο: «Πού 'σαι, ρε παιδί, και σ' έψαχνα!». Μιλάμε να τρελαίνεσαι! Αλλά ήταν αυτός με τον οποίο οι συντάκτες μπορούσαν να συνεννοηθούν στα τεχνικά ζητήματα και η καθοδήγηση του οποίου τους γλίτωνε από πολλές κακοτοπιές.

Τα πρώτα τεύχη ήταν κόλαση να βγουν... Ατέλειες σχεδιαστικές, εκτυπωτικές (δεν έφταιγε ο Τυπογράφος Φάντασμα σ' αυτό), βιασύνες, τσούκες... Κόλαση λέμε! Μετά το πράγμα έστρωσε σιγά-σιγά.

Δεν θα μιλήσω για τη διακίνηση γιατί ήταν ένας εφιάλτης που θέλουμε να ξεχάσουμε... Ούτε για την «ατέλεια χάρτου» που παλεύαμε και δεν βγάζαμε άκρη. Πώς έβγαινε αυτό το περιοδικό ήταν θαύμα. Δεν υπήρχαν ούτε χρηματοδότες, ούτε σπόνσορες, ούτε διαφημίσεις, ούτε τίποτα. Μόνο η συνδρομή των φίλων αναγνωστών που αμέσως αγκάλιασαν την προσπάθεια, ίσως γιατί διέκριναν σ' αυτή κάτι καινούργιο κι ασυνήθιστο που μπορεί να έβγαινε σε καλό.

Η ιδρυτική συντακτική επιτροπή αποτελούνταν από τους εξής κομάντος:

Πάνος Περιστέρης, Σπύρος Πιέρρης, Νίκος Λούβρος, Μάρα Βλάχου και Πάνος Κολιόπουλος.

Κοντά σ' αυτούς πολλοί «εξωτερικοί συνεργάτες» συνεισέφεραν κι αυτοί στην ύλη.

Φτιάξαμε τούτον εδώ τον χώρο με την πρόθεση να παρουσιάσουμε το περιοδικό σε όλη την πορεία του, μέχρι το τέλος. Θα ανεβάζουμε ένα τεύχος τη φορά και παρακαλούμε να δείξετε επιείκεια γιατί τα πρωτότυπα από τα οποία σκαναρίστηκαν οι εδώ σελίδες συχνά είχαν εκτυπωτικές ατέλειες. Κάναμε ότι μπορούσαμε για να τις διορθώσουμε. Κάθε τεύχος θα παρουσιάζεται και σε μορφή PDF για όσους θελήσουν να το κατεβάσουν ή να το εκτυπώσουν.

Ο Πάνος Περιστέρης δεν είναι πια μαζί μας. Πανούλη –όπου και να σουλατσάρεις... Αυτό είναι για σένα.

Memory lane λοιπόν... Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα σας.